بوتاکس، سوماتروپین

وقتی همه جا تو هر وسیله مسخره ای یک سوکت برای اتصال به محصولات اپل هست.

وقتی تو هر فیلمی، هر کیلیپی، یکی آیپاد گرفته دستش؛ وقتی شهاب پونزده به جیمز باند میخوره ولی چون آیفون تو جیبش بوده زنده می مونه؛

همه اینا داره بهت میگه "هی تو، یکی از اینا لازم داری؟ می فهمی؟ لازم داری؟".

اون وقت حاضر میشی مسخره ترین قواعدی که مرحوم جابز برات تعیین کرده رو بپذیری چون لازم داری می فهمی؟".

توی پرانتز بگم که همین مدل در مورد دوست دختر و دوست پسر داشتن هم صادقه، چون لازم داری، تن به هر جنازه ای میدی.

وقتی قهرمان همه فیلما، وقتی شخصیت های مطرح، وقتی دافای چغر، پسرای خواستنی؛ تو اوج داستان یه سیگار روشن می کنن و با طرز کشیدنشون شمارو به طرز خوک گونه ای 13 بار اورگاسم می کنن، دیگه حالا می خواد رو جعبه ش عکس سه بعدی ماتحت رنده شده هم چسبونده باشن؛ تو لازمش داری می فهمی؟ 

وقتی در مورد یه موزیک دوشّائی همه حرف میزنن، تو باید گوشش بدی، چون قراره تو موزیک ویدئوی دوشائی ترش یه خانوم خوش اندام با یک سری عنتر بازی یک سری پیغام بکنه تو کلمون، خشک خشک؛ و تو فکر کنی برای جذاب بودن باید به جمع آدمای آمپولی بپیوندی، بوتاکس، سوما.

فاجعه مدرنیته یا مُدِریته نیازهای مصنوعی هستند، چیزهایی که نبودشون هیچ کمبودی در هیچ وجه از زندگی ما ایجاد نمی کنن اما ما احساس می کنیم که بهشون نیاز داریم و به خاطر بدست آوردنشون تن به هر کاری می دیم.

چرا؟ چون مستقیم یا غیر مستقیم بهمون گفته شده لازم هستن. وقتی یک چیز مدام دور و برت در حال تکرار باشه کم کم تبدیل به نیاز میشه وقتی به همه چیز اطرافت نگاه می کنی می بینی به سمت یک جای خاص اشاره می کنن، پس حتما لازمه؛ اما از همه دردآورتر اینه که هیچکس نمی پرسه این همه هوشمندی در القای یک حس پوچ به جماعت از کجا داره آب می خوره؟

به شما می گم "سرمایه"؛ وقتی سرمایه اصالت پیدا کنه می بینی حتی برای کلاه برداری و در اختیار گرفتن فکر ما هم نظریات علمی تو دانشگاه ها تدریس میشه.

مارکسیست نیستم.